در حالی که میلیون‌ها افغان با بحران اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و بیکاری به سطح بی‌سابقه‌ای رسیده است، طالبان همچنان منابع مالی را صرف پروژه‌های مذهبی می‌کند. در تازه‌ترین اقدام، وزارت فواید عامه این گروه اعلام کرده که مسجدی به ارزش بیش از ۳۲ میلیون افغانی در ولسوالی گلستان ولایت فراه ساخته می‌شود؛ پروژه‌ای که مستقیماً به دستور هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان، کلید خورده است.
بر اساس اعلام طالبان، ساخت این مسجد با همکاری یک شرکت خصوصی در حال اجراست و بخشی از برنامه این گروه برای توسعه مساجد در مسیر شاهراه‌ها محسوب می‌شود. این در حالی است که بسیاری از مردم حتی به ابتدایی‌ترین نیازهای خود مانند غذا، سرپناه و خدمات بهداشتی دسترسی ندارند.
طبق آمار سازمان ملل، بیش از ۲۳ میلیون نفر در افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند. نرخ بیکاری به‌شدت افزایش یافته و نبود فرصت‌های شغلی، زندگی میلیون‌ها نفر را تحت تأثیر قرار داده است. در چنین شرایطی، اختصاص ده‌ها میلیون افغانی به ساخت یک مسجد، آن هم به‌جای سرمایه‌گذاری در بخش‌هایی مانند اشتغال‌زایی، بهداشت و آموزش، این پرسش را ایجاد می‌کند که اولویت‌های حکومت طالبان چیست؟
از زمان به قدرت رسیدن طی سه سال گذشته، طالبان همواره سیاستی را دنبال کرده که در آن، نهادهای دینی و مذهبی جایگاه ویژه‌ای دارند. این گروه در بیش از سه سال گذشته به‌جای سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های اقتصادی و اجتماعی، تمرکز خود را بر ساخت مدارس دینی و مساجد معطوف ساخته است. این روند، در حالی ادامه دارد که هزاران مدرسه و مرکز آموزشی در سراسر کشور به دلیل نبود بودجه، امکانات و نیروی انسانی تعطیل شده‌اند.
در شرایطی که بسیاری از افغان‌ها برای تأمین مخارج روزانه خود به کمک‌های خارجی وابسته‌اند، تصمیم به ساخت مسجدی با هزینه‌ای هنگفت، نشان‌دهنده اولویت‌های ایدئولوژیک طالبان بر نیازهای اساسی مردم است. این رویکرد مذهبی، نه‌تنها باعث نارضایتی گسترده شده است، بلکه نشان‌دهنده شکاف عمیق میان تصمیمات طالبان و واقعیت‌های اقتصادی جامعه افغانستان است.
ساخت مسجد در یک کشور اسلامی، اقدامی طبیعی است، اما هنگامی که میلیون‌ها نفر گرسنه‌اند و کودکان از تحصیل بازمانده‌اند، آیا هزینه‌های هنگفت در این بخش توجیه‌پذیر است؟ آیا رهبران طالبان حاضرند همین میزان بودجه را برای رفع بحران معیشتی مردم اختصاص دهند؟
در نهایت، این تصمیمات نه‌تنها بی‌توجهی آشکار به مشکلات معیشتی جامعه را نشان می‌دهد، بلکه می‌تواند بر مشروعیت و مقبولیت طالبان در میان مردم افغانستان نیز تأثیر منفی بگذارد.
